Getuigenissen

Mijn moeder

Schilderijen, boeken, foto’s… stuk voor stuk pogingen om de tijd vast te leggen, een moment of een periode uit ons leven te herbeleven. Laten we ze achter voor het nageslacht of leveren we ze over aan de wind? Wie weet zullen ze misschien iemands belangstelling opwekken?
Mijn moeder, een kunstenaar, zittend voor haar schildersezel… Ik herinner me haar gebaren, de eerste energieke pasteltrekken op een groot vel papier. Een – krachtig, verdrietig of vrolijk – gezicht kwam allengs tot leven, als synthese van een persoonlijkheid, veel meer dus dan een momentopname gevat door een foto. Hoewel haar modellen tegenwoordig in tijd en ruimte verdwenen zijn, herleven sommigen ervan, terwijl ik deze regels neerpen, op de wanden van mijn woonkamer: een meisje met een treurige blik; een in het zwart geklede Afrikaanse vrouw met in haar ogen een uitdrukking van immens verdriet; een broze bejaarde man uit Jemen, met een kalotje en een haast doorzichtige witte baard, wiens weemoedige blik op de eeuwigheid gericht lijkt te zijn…

Hannah Vamos-Davis
September, 1999